Mijn moeder had oog voor de zonnige kant van het leven. Als we met de hele familie al dagen op een weiland in de tent verbleven omdat het in Ierland alleen maar regende, dan ritste mijn moeder de tent een stukje open om poolshoogte te nemen en dan zei ze opgetogen, terwijl wij de regen hoorden tikken op het tentdoek: Ik zie de zon door de wolken heen prikken, kom, schoenen aan, we gaan wandelen. Meestal kreeg ze gelijk en knapte het weer op. In elke geval knapten wij op van een wandeling met haar want ze zag geheid vossensporen in het zand, een eekhoorn in de boom of ze hoorde een specht in de verte. Wij, de kinderen en mijn vader, waren opgegroeid in de stad, zij was geboren en getogen in de bossen.

Groeten van Mirjam