Marlene woont op één van de locaties waar ik werk en zij maakt graag kaarten. Zo'n kaart doet ze graag cadeau, dan schrijft ze iets spitsvondigs aan de binnenzijde en verrast zo vriend en vijand.

Marlene omschrijft mij precies de kleuren die ze in haar hoofd heeft en vraagt mij die tinten te brengen.
Ze gaat gestructureerd te werk, vouwt het witte papier dubbel en knipt een wolk. Ze vouwt de wolk open en vraag: 'Is ie goed?' Dan knipt ze nog een tweede wolk, maar zonder te vouwen. Ze vraagt om een licht blauwe kaart en een donkerblauw potlood. Ze tekent sterren, dan legt ze de wolken op de rand van de kaart en vraagt mij ze op te plakken. Ik sputter tegen. 'Marlene', zeg ik, 'die bovenste wolk, mag ik die iets meer naar boven schuiven dan verdwijnt de meest perfecte ster niet achter een wolk. Marlene is akkoord, ik plak de wolken vast en geef haar de kaart. Ze voelt of alles op zijn plek zit, vouwt de kaart open en schrijft op de tast haar bericht. In haar blinde ogen zie ik een twinkeling en ze schatert luid om wat ze schreef.

Groeten van Mirjam